ZOETERMEER (ZH) – “Oooh Frankie jongen! Je hebt jouw dure kleding toch niet meegegeven aan de lavanderia ?!’’ roept Isy uit, terwijl hij zijn hoofd schudt en me aankijkt met zijn gezicht op standje ‘zorgelijk’. Tja wist ik veel? Ik deed ook maar wat die oude man uit mijn vorige cel me voorstelde. “Ja, wellicht heeft hij een deal gesloten met die Albanees die de schone was aan het einde van de dag komt uitdelen en heeft deze nu jouw kleding gestolen”.
‘’Dat kan er ook nog wel bij’’, denk ik bij mezelf. Ik sta hier in de cel te staren naar de Capo Posto die schouderophalend zijn weg vervolgt naar zijn kantoortje. Hij zal wel gedacht hebben: ‘’Ik heb wel andere zaken aan mijn hoofd dan me met jouw was te bemoeien’’. En om eerlijk te zijn heb ik dat zelf natuurlijk ook, hoewel ik het wel erg jammer vind dat ik juist deze kleding kwijt ben. Normaliter hecht ik daar niet zo veel waarde aan maar in dit geval betrof het een geschenk van mijn vriendinnetje waar ik een aantal jaren mee samen was en tot op de dag van vandaag nog goed contact mee heb.
“Mach dir keine sorgen Frankie”, zegt Isy me, “Ik heb zoveel kleding die mij te nauw is geworden, je mag dat zo van me hebben broeder”. Isy is een gespierde fitness fanaat en dat is hem duidelijk aan te zien ook. Deze Afrikaanse jongen uit Berlijn en ik voelden direct na kennismaking dat we een hechte band en vriendschap zouden gaan krijgen. En we hebben gelijk gekregen want ik ontmoet hem binnenkort weer wanneer hij me komt bezoeken. Zo zie je maar dat uit een ogenschijnlijk uitzichtloze situatie toch iets positiefs kan ontstaan!
“Pas dit joggingpak eens aan Frankie, en ik heb nog een extra badjas en slippers voor je”. Een warm gevoel van compassie en verbroedering ging er door me heen toen deze jongen op deze wijze zijn onvoorwaardelijke vriendschap toonde. Het ene moment lag ik nog van ellende in bed te plassen, nu sta ik hier met Isy en de anderen die ik meteen in mijn hart heb gesloten… ongeacht de straf waarvoor ze veroordeeld waren. Voor het eerst sinds al die tijd vanaf het moment dat ik gearresteerd werd, voel ik dat het allemaal best goed zou komen.
“Nu nog je baard eraf broeder! Hoe lang heb jij je niet geschoren?” Tja, het was inmiddels al ruim twee weken geleden. De mensen daar zouden haast denken dat ik een aanhanger van een bepaalde geloofsovertuiging ben. Nu heb ik al flink last van uitslag als ik me met de duurste scheermesjes scheer bij een baardje van drie dagen. Ditmaal moest ik mezelf scheren met een goedkoop scheermesje bij een baard van ruim twee weken! Dagenlang liep ik met een rood geïrriteerde huid rond.
“Nah gut, je ziet er weer fris en toonbaar uit jongen”, zegt Isy, “Ook al zitten we hier achter de tralies en komen we voorlopig niet buiten deze muren, blijf altijd je eigenwaarde behouden en jezelf verzorgen”. Die woorden nam ik meteen aan als beste advies. Ik wilde niet dat ik deze plek getekend zou verlaten.
De volgende keer :
“Heb je wel eens gehoord van FuFu ?”,vraagt Isy mij. Ja, daar had ik al eerder van gehoord daar de stiefvader van mijn “toen nog” vriendin, Nigeriaans was en zijzelf half Ghanees. “Echt? En nog nooit gegeten? Nou, dan staat je iets te wachten!”. Geen flauw benul had ik op dat moment nog, maar het zou voor altijd een van mijn favoriete gerechten blijven.