ZOETERMEER (ZH) – Vervolg van deel 10
“Man, stel je toch eens voor. Die jongen zijn verlof was afgewezen omdat hij twee weken later toch al zou vrijkomen!” roept Isy uit van verbijstering. “Hij wilde waarschijnlijk zijn frustraties verdoven op die manier, maar het werd hem fataal. Nu stierf hij daar eenzaam en alleen in zijn cel op zo’n jonge leeftijd”. Op dat moment was ik ook totaal onder de indruk van dit gebeuren. Het zou de eerste zelfmoord zijn van de vier die ik in totaal zou meekrijgen.
Uit respect voor deze jongen en zijn lot eten we in stilte onze borden leeg. Nou ja, borden…het lijken meer hondenvoer bakken van aluminium, ditmaal gevuld met spaghetti. Je begrijpt ongetwijfeld dat we dit de komende maanden en jaren nog wel vaker te eten zouden krijgen. En hoewel men wellicht zou denken dat het mij na al die tijd de neus wel uitkomt eet ik het gek genoeg vandaag de dag nog steeds met plezier.
Er verschijnt een bewaarder aan de deur die duidelijk maakt dat Isy zijn spullen moet pakken. Het is voor hem hoogste tijd te vertrekken naar een van de reguliere afdelingen. Hierdoor raak ik toch lichtelijk in paniek, want ik voel me net een beetje beter dankzij onze verstandhouding.
“Vraag hem eens of we samen op gesprek kunnen bij de Capo Posto”, vraag ik Isy. “Ze mogen jou toch niet ineens bij me weghalen nu?!”, probeer ik te redden wat er te redden valt. Wonder boven wonder lukt mijn plannetje! Met veel samenspel en overtuigingskracht krijgen we het voor elkaar om de norse man ervan te overtuigen dat wij samen moeten blijven. Mijn taalprobleem en angsten waren twee belangrijke redenen, wist ik hem wijs te maken maar de doorslaggevende factor was de dramatische gebeurtenis met de jonge gevangene die zelfmoord pleegde. De Capo Posto besloot: Aladji en de Broejn blijven samen!
Dus in plaats van Isy moest de Roemeense jongen Andrea nu onze cel verlaten. En nog geen uur later hadden we in zijn plaats een nieuwe celgenoot; Gary. Deze jongen blijkt half Dominicaans en half Antilliaans. “Dus je spreekt Nederlands?”, vraag ik hem enthousiast. Gary antwoordt, al is het dan zeer gebrekkig maar desondanks voor mij geweldig, bevestigend. Helaas is mijn enthousiasme van zeer korte duur overigens want al snel blijkt deze jongen onuitstaanbaar. En zijn persoonlijke hygiëne is, zachtjes uitgedrukt, ook niet geweldig. We ruiken zijn adem zo al van een afstand, laat staan als hij met je in gesprek is. Dit vormt dus een probleem maar hoe moeten we hem dit duidelijk maken?
Al snel na onze deal met de Capo Posto worden we tegelijk met z’n drieën verplaatst naar de derde afdeling van het reguliere gebouw. Dit is de meest zware en beruchte afdeling, zoals ons werd ingefluisterd. Daar kwam ik in feite al vandaan natuurlijk, maar destijds lag ik grotendeels in een comateuze slaap van de kalmeringsmiddelen.
“Hoe kan het nou dat we nu tegelijk met elkaar verplaatst worden?”, vraag ik nerveus. “Zouden we dan toch individueel in verschillende cellen komen? Zou die man dan maling hebben aan onze wensen misschien?” Vreselijk vond ik het om niet te weten wat ons te wachten stond.
“Cel nummer 19, dit is jullie cel! Avanti!’’, roept de bewaarder enigszins geïrriteerd. We lopen erheen en beseffen dat het een hele cel is die leegstaat. Wat raar! Hoe kan dit nu? Dat zou ons al heel snel duidelijk worden…
De volgende keer :
“Hey ragazzi, waarom denken jullie dat die cel volledig leeg was?”, roept een grote Senegalees tegenover ons. ‘’Ze hebben jullie mooi te pakken; daar stierf die jongen onlangs, niemand wilde naderhand nog in die cel!’’. Ik kijk hem verbijsterd aan en stamel met grote ogen: ‘’Sorry?’’. De Senegalees doet me weer met beide benen op de grond staan: “Ja, hij stierf precies daar op dat matras waar jij nu slaapt!”, roept hij me toe.