ZOETERMEER (ZH) – BAM!! Met een harde klap sloeg de traliedeur achter me dicht. Terug in mijn nieuwe verblijf. Voor hoe lang? Daar durfde ik niet eens aan denken. Verslagen ging ik op bed liggen. Zonder eten want ik kreeg geen hap door mijn keel. Dat ging dagenlang door en in combinatie met de stress viel ik binnen twee weken tien kilo af.
In die eerste nacht gebeurde er iets wat ik tot nu toe niet heb durven vertellen. Door nachtmerries en spanning schrok ik middenin de nacht snikkend wakker. Totaal gedesoriënteerd keek ik om mee heen. Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Het gesnurk van mijn celgenoten en de kale, donkere, deprimerende cel brachten me snel naar de realiteit…
Plotseling realiseerde ik me tot mijn grote ontsteltenis dat ik in bed geplast had! “Shit”, dacht ik bij mezelf, “wat nu?”. Schone kleren had ik niet en ik kon moeilijk vragen of ze me die even kwamen brengen en de rest in de wasmachine wilden gooien. Geruisloos sloop ik daarom mijn bed uit en waste ik met het – schone- toiletwater mijn shorts die ik daarna te drogen hing. Het laken waar ik onder sliep legde ik over het natte hoeslaken. Niemand heeft ontdekt hoe ik die nacht heb doorgebracht en pas nu durf ik te vertellen dat ik die nacht als een bang jongetje in bed plaste omdat ik pas nu ook durf te erkennen dat niemand me er om uit zou lachen. Wat een nachtmerrie!
De dagen en nachten daarna waren allemaal gelijk en kropen voorbij. Inmiddels zat ik al bijna twee weken zonder enig contact met de buitenwereld in mijn cel. Ik snapte er niks van. Waarom hoorde ik niks van mijn familie? Geen kaartje, geen brief, geen telefoontjes…helemaal niks! “Ze zullen toch niet geloven dat ik hier werkelijk iets mee te maken heb?!”, dacht ik. Mijn vriendin steunt me niet, mijn familie kotst me uit en mijn kinderen willen me niet meer zien. Waarom laat iedereen me in de steek?
Mijn gedachten gingen een eigen duister leven leiden. “Als het er zo voor staat heeft mijn leven geen enkele zin meer.” Serieuze gedachten speelden door mijn hoofd om mijn leven te beëindigen. “NEE Frank, wees sterk, hou vol! Zo egoïstisch mag je niet denken!”, schreeuwde een stem in mij hoofd. In gedachten zag ik de tranen in de ogen van mijn kinderen en dat heeft me uiteindelijk ook op de been gehouden want bijna iedere ochtend beleefde ik op deze manier.
De eerste keer schrok ik me wild toen er plotseling “ARIA!!” geroepen werd. Al snel ontdekte ik dat het ‘luchten’ betekent omdat iedereen daarna een uurtje naar buiten kon. Althans, naar de binnenplaats want ‘buiten’ was een utopie.
Verlaten keek ik om me heen die eerste keer. Op zoek naar een vriendelijk gezicht. Er zou toch wel íemand zijn die me aardig vindt? Een groepje Nigerianen trok mijn aandacht omdat ik dacht dat zij wel Engels zouden spreken en verstaan. Ik had gelijk! De drie, Benji, Omovo en Mr. John waren de eersten die me vriendelijk benaderden en toehoorden. Benji vroeg me of mijn advocate wel Engels begreep en zo niet, dan kon hij mijn eigen advocaat aanbevelen want die sprak goed Engels.
Marco Martini als advocaat nomineren bleek achteraf inderdaad een goede keuze want kort erna werd mij duidelijk waarom ik geen post ontving en niks hoorde van mijn familie in Nederland.
Mijn advocate, die mij was toegewezen, had ik direct dringend verzocht mijn familie in te lichten over mijn situatie omdat ze mij thuis verwachtten en inmiddels wel zwaar ongerust moesten zijn gezien het feit dat ik niks meer van me had laten horen. Vanzelfsprekend zou ze dit doen en ik hoefde me dan ook geen zorgen te maken. Omdat ik daardoor gerustgesteld was en er van uitging dat dit gedaan was kreeg ik later het gevoel dat mijn familie me in de steek had gelaten. Maar wat bleek? Mijn familie wás helemaal niet ingelicht! Mijn advocate had dit toch nagelaten te doen.
Het resultaat was onbeschrijflijk want ik had natuurlijk zelf al die nare gedachten al gehad maar thuis in Nederland wist mijn familie helemáál niks. Er is zelfs aandacht aan mijn ‘raadselachtige verdwijning’ besteed bij ‘TROS Vermist’ en mijn kinderen werden behandeld door een kinderpsychiater om zich voor te bereiden op de eventuele dood van hun papa!
Al die tijd, wekenlang, hebben we niets maar dan ook helemaal niets geweten van elkaars situatie. Wat een drama!
De volgende keer:
“De Broejn!!”, werd er geroepen –aangezien de Italianen geen ‘De Bruyn’ niet uit kunnen spreken- toen ik met mijn Nigeriaanse vrienden stond te praten. Ik moest bij de Ispettore komen. Wat zou er nú weer zijn?
