Image may be NSFW.
Clik here to view.
ZOETERMEER (ZH) – Vervolg van deel 13
“Lieve Frank, ik heb jouw brief inmiddels doorgestuurd aan Joseph en ik heb inmiddels een antwoord van hem, je krijgt de hartelijke groetjes van hem en hij gaat je zelf ook nog schrijven!”, schrijft Nathalie in haar brief die mij zojuist is aangereikt door de norse en altijd maar mopperende bewaarder. “YES!!”, ik kan een kreet van blijdschap niet onderdrukken wanneer ik dit lees. Dat is wat ik zó graag wilde, deze Joseph Oubelkas bekend maken met mijn situatie en van mijn bestaan. We zijn lotgenoten uit hetzelfde land en ondergaan tevens hetzelfde drama.
Mijn vriend Isy vraagt me van alles en nog wat. Het fascineert hem enorm wat er allemaal om mij heen gebeurt. “En wie is deze Nathalie de Graaf dan eigenlijk Frank?”, vraagt hij uiterst nieuwsgierig. Wellicht zal ik hem dan maar eerst eens uitleggen hoe we elkaar uiteindelijk hebben ontmoet. “Nathalie is een freelance journalist die mij wekelijks sprak over mijn avonturen als gigolo”, vertel ik Isy zo nuchter als ik kan. Het gegeven dat niet iedere persoon deze uitzonderlijke dienstverlening als normaal beschouwt, daar ben ik me terdege van bewust. Met open mond luistert hij naar mijn uitleg. Uiteindelijk heeft hij het hele verhaal meermaals aangehoord en kan hij niets anders uiten dan dat hij het bijzonder vindt hoe mijn vriendschap met deze Nathalie zo heeft kunnen ontstaan en zich heeft ontwikkeld.
“Snap je? Dus nu krijg ik niet alleen post van deze leuke en lieve journalist die tevens inmiddels een goede vriendin is, maar ik ontvang wellicht binnenkort ook nog eens post van de auteur die dit geweldige boek schreef!“, vertel ik Isy verrukt. Prachtig vind ik het om te zien hoe zijn ogen stralen. Deze momenten zorgen ervoor dat ik er van overtuigd ben dat deze jongen en ik gezworen vrienden zullen blijven. We slepen elkaar om beurten door de pijnlijke momenten heen, delen de mooie verhalen uit ons leven met elkaar. Zo zit je maanden lang met elkaar op een paar vierkante meter. Dat doet enorm veel met je, je verbroedert zo enorm. Het geeft me vertrouwen dat het me vast wel gaat lukken deze episode te kunnen doorstaan.
“Ga je zelf ook een boek schrijven Frank? Net als die Joseph?”, vraagt Isy mij met twinkelende ogen. “Ja, dat moet je doen hoor. Ik geloof dat mensen jouw verhaal echt wel zouden lezen”. Mijn verbeelding ziet het al helemaal gebeuren en dat is tevens ons transportmiddel naar buiten. Want zodra ik mijn ogen sluit en mezelf inbeeld wat ik allemaal wil doen als vrij ben… Het voert me ver, mijlenver van deze plek. Dat bedoelde Mahatma Ghandi natuurlijk met zijn quote, dat men je ziel nooit op kan sluiten. Deze zal altijd vrij zijn.
Verzadigd en moe van alle indrukken besluit ik mezelf terug te trekken op mijn matras. Je weet nog wel, dat zelfde matras alwaar die arme jongen laatst overleed. Maar inmiddels is het mijn eigen vertrouwde plekje geworden. De plek waar dagelijks duizenden gedachten door mijn hoofd schieten. Waar zoveel dromen de revue passeren, dromen die in mijn beleving zo realistisch voelen dat het wellicht wel eens waarheid zou kunnen zijn. Tot deze conclusie kom ik dan ook wanneer ik midden in de nacht ineens wakker schrik met tranen in mijn ogen…
De volgende keer :
“Lieve zus, ik schrik zojuist wakker van een enorm realistische droom. Het lijkt wel een sterke boodschap. Ik wil graag weten of mijn gevoel juist is in deze; klopt het dat de moeder van onze vriendin, mijn eerste vriendin, Heidy is overleden?”, schrijf ik mijn zus. Nu moet ik wachten tot ik haar de volgende vrijdag aan de telefoon krijg…
