ZOETERMEER (ZH) – Vervolg van deel 17
“Nou jongens, houden jullie deze Djalo alstublieft wat langer heel?”, spot de bewaarder als hij wegloopt. Hij denkt natuurlijk na over het feit dat het niet direct een verbetering hoeft te zijn wanneer er een nieuwe celgenoot de plaats in komt nemen van de vorige lastpak.
Djalo, een jongen uit Guinea Bissau en straatarm. Zijn zieke vader kan sterven als ze hem de juiste behandeling niet op tijd geven. Dat geld is er niet. Djalo neemt een besluit. Hij gaat met honderd gram cocaïne, verstopt in zijn anus, naar Italië. Djalo arriveert in Italië, Djalo wordt direct gearresteerd in Italië.De eis: VIER jaren cel !
Waarom Italië? Dat vragen veel van jullie nu waarschijnlijk af nietwaar? Wel hierom: Italië is een land waar meer Intelligence beschikbaar is als bij de CIA en de FBI samen. Alle telefoonlijnen worden standaard afgetapt. Hetgeen Berlusconi ook haast zijn status kostte destijds. Mensen worden al bij de grenzen of luchthavens opgewacht omdat ze via de lijnen al wat hebben opgepikt. Nu pas nadat Berlusconi gearresteerd was, gaan ze er een wet voor invoeren die tegen het afluisteren van particulieren is. Dus het antwoord op de veel gestelde vraag over waarom? Italië, is dat de pakkans erg groot is. En bij die landen zijn de prijzen in gewicht hoger voor verboden middelen.
“Hoor je wat hij zegt Frank? Vier jaren geven ze hem voor honderd gram! En jij had het viervoudige bij je en krijgt een jaar minder? Dat is toch abnormaal?”. Isy constateert elke dag weer dat het lot van de gevangenen dagelijks wordt beslist door een Rechter en een Officier van Justitie. Vaak ook nog eens onder het genot van een lijntje coke, weten de echte Italianen. Wat doe je eraan? Juist, niets!
Met grote ogen van verbazing hoor ik de verhalen die Djalo verteld aan. Zoals het er daar in die Afrikaanse landen aan toe gaat, vreselijk! Dat zie je niet op het dagelijkse nieuws! Veel mensen zien het smokkelen van drugs als enige of laatste optie. Soms om te overleven, vaak om te helpen anderen te laten overleven. Djalo deed het voor zijn zieke vader, zodat hij de levensreddende behandeling kon betalen. Een prijs die betaalt had kunnen worden met de waarde van honderd gram cocaïne. Die deal werd voorkomen, Djalo’s vader stierf even later. Djalo zou de uitvaart nooit bijwonen.
Dit soort drama’s speelden zich vrijwel dagelijks af binnen deze muren. Het was verbazingwekkend hoe snel we ons hier tegen wapenden. Veel andere opties heb je niet, dus we moeten wel. Hoe vaak heb ik moeten denken aan mijn familie. Wat als hen nu iets zou overkomen? Gedachten die ik liet gaan met dezelfde vaart als dat ze kwamen. Ofwel met andere woorden: SURVIVOR MODE.
Zodra wij Djalo zijn woordje hadden laten doen en hem onze steun hadden betuigd was het weer over tot de orde van de dag. Het schoonmaken van de cel vloer, koken, lezen. TV kijken…je kent het wel. Of nou ja, in dit geval hopelijk niet!
De volgende keer :
“Frankie, heb jij die andere Nederlander inmiddels al ontmoet? “, vraagt Isy me. Tegenover ons in cel 12 bleek geen Nederlander te zitten. Het was een vriendelijke oude Italiaanse man die woonachtig was in Nederland… Mario!Go figure