ZOETERMEER (ZH) – Vervolg van deel 19
“Olandese? Wie is dat hier?”, de gedetineerde die de hal veegt staat met vragende ogen naar binnen te kijken met een bakje in zijn handen. “Oh dat is voor mij? Van Mario zeker?”, reageer ik enthousiast. Hij antwoordt bevestigend en overhandigt mij het bakje met inhoud. Aan de overkant staat Mario te roepen : “Frenk, ik hoop dat je van tonijn houdt? Ik heb tagliatelle met tonijn gemaakt! En zo dadelijk stuur ik nog een stuk citroentaart…smakelijk!”. Wow, sinds Mario er is lijkt het ineens een stuk aangenamer.
Zoals het hoort deel ik mijn eten met mijn twee celgenoten Isy en Djalo. Ditmaal eten ze lekker en gezellig mee omdat het eten bereid is met vis. Beide praktiseren zij de Islam en eten, net als ikzelf overigens, geen varkensvlees. Toch bespeur ik nog steeds een bepaalde afstand tussen mijn celgenoten en mij. Tijd om het even te bespreken lijkt me.
Gelukkig zijn ze opgelucht wanneer ik het ter sprake stel, het zat hen duidelijk ook nogal dwars. De aandacht die sinds kort naar Mario gaat ervaren ze als hinderlijk uiten ze naar mij. Maar ze begrijpen wel dat het voor mij prettig is. “Nu heb je eindelijk iemand om je eigen taal te spreken Frank, maar het is al vanaf het begin zo dat wij twee onafscheidelijk zijn, dus dat steekt me”, zegt Isy heel eerlijk en oprecht. Djalo heeft meer moeite met het feit dat de mensen uit Mario zijn cel extreem racistisch zijn. En daar moet ik hem gelijk in geven.
Nooit eerder zou het in me op zijn gekomen dat er landen zijn waar zoveel racisme nog actueel is. Wellicht omdat ik zelf “kleurenblind” ben als het om mensen gaat. Voor mij is racisme echt een teken van zwakzinnigheid en ik beschouw een ieder die zich daarmee bezig houdt als triest en zwak. Maar jemig, sinds ik hier zit en lijdzaam moet aanschouwen hoe mensen hier in verschillende gradaties worden beoordeelt of behandelt ….dat is ernstig! Ernstig confronterend ook!
De ergste herinnering die ik hieraan heb is wanneer ik met mijn celgenoot tegelijk onder de douche mocht. Bij terugkomst staan we te wachten bij onze celdeur. De bewaarder die ons binnen moet laten is nogal corpulent en ronduit lelijk van zichzelf, maar kan het niet laten om een misselijk grapje te maken. “Hey, ik zie dat De Broejn weer lekker fris en schoon is! Maar jij bent nog steeds ZWART! ”, hij begint zelf te schateren van het lachen. Maar op dat moment moet hij gezien hebben dat ik met walging mijn hoofd afwend en door de grond lijk te gaan. Letterlijk schaam ik me voor mijn blanke medemens en ik bied mijn excuses aan namens hem.
“Frankie broeder, jij bent een mooi mens. Anders dan die varkens hier. Je verontschuldigt jezelf voor je blanke medemens?? Dat ben JIJ toch niet broertje??”, zegt mijn goede vriend Isy me terwijl ik de frustratie kan aflezen in zijn ogen. Bah, wat een smerig gevoel geeft die bewaarder ons! Mijn besluit staat vast, zolang ik hier zit zal ik een ieder die zich openlijk uit met discriminerende opmerkingen confronteren met hun eigen stupiditeit!
De volgende keer:
“Don Silvano! Kan ik u eventjes spreken alstublieft?”, glimlachend draait hij zich om wanneer hij mijn stem hoort en schuifelt op me af. “De Broejn, mijn beste…wat kan ik voor je doen?”, vraagt hij terwijl hij over mijn wang aait met vaderlijke vriendelijkheid. Hij luistert aandachtig naar me wanneer ik hem een voorstel doe. An offer he couldn’t refuse….