ZOETERMEER (ZH) – Vervolg van deel 33
“Alzarti De Broejn, andrai all transferito! Pak je spullen bij elkaar nu, we halen je zo op”, fluistert de bewaarder zo zachtjes mogelijk. Doch schrik ik van de impact die het heeft op me, meteen zit ik klaarwakker en rechtop in bed. Zou het zover zijn ja? Mag ik eindelijk op transfer naar Nederland? Na precies een jaar nu?
Misselijk van de spanning en alle vragen die in mijn hoofd rondtollen strompel ik mijn bed uit. Dat is nog redelijk snel gegaan dan bedenk ik me. Volgens mijn advocaat duurt het volledig doorlopen van zo’n WOTS-overdracht minimaal anderhalf jaar! Nu zit ik hier inmiddels een jaar en een maand precies, het is nu tien dagen voor kerstmis. Dus wellicht vier ik deze Kerst wel met mijn familie en kinderen, want ze zullen me toch wel direct vrijlaten wanneer ik Nederland arriveer?
Na enkele ogenblikken hoor ik de zware sleutelbos en wordt de traliedeur geopend. Snel neem ik afscheid van de enige overgebleven celgenoot. Isy is kort voor mij vertrokken naar Sardinië namelijk. De jonge Senegalees zegt me dat ik ook naar Sardinië zal gaan waarschijnlijk. Maar ik wuif het lachend weg, hij weet natuurlijk niet dat ik overdracht naar Nederland heb aangevraagd. Maar ik schenk er verder geen aandacht aan, ik omhels hem en zeg vaarwel.
De bewaarder loopt voor me uit en terwijl ik hem volg naar het einde van de galerij roepen de andere gevangenen naar me “goede reis Frank, het gaat je goed!”. Opgetogen nu van enthousiasme loop ik richting de beneden verdiepingen met de overtuiging dat ik diezelfde avond in Nederland zal slapen. Maar zodra ik bij de “Matricola” arriveer zie ik een hele lichting met andere gevangenen. Verwarrend staar ik de bewaarder aan wanneer hij me opsluit in de wachtruimte met de anderen.
Daarbinnen ontmoet ik twee bekenden van me van afdeling drie, John en Santos. Beide spreken Engels omdat John uit Liverpool komt en Santos uit Brooklyn New York. Wanneer ze mij vertellen waarom we daar zijn is het alsof ik een klap in mijn gezicht krijg….we worden naar Sardinië gebracht!! NEE!! Meteen voelt het alsof ik moet overgeven, wat een teleurstelling dit!
“Maar zie het van de zonnige kant Frankieboy, je bent in elk geval met ons nu!”, zegt John bemoedigend. Ook Santos, die vrijwel gelijktijdig met mij arriveerde vorig jaar, klopt me op mijn schouder en zegt me geen zorgen te maken. “Dit is mijn tweede straf, ooit zat ik al zes jaren in een federale gevangenis in the States! En na deze straf, die nog vier jaar duurt moet ik in Amerika nog twee jaar zitten. Jij bent hier zo weg Frank, dus chill”, zegt hij. Nou dat is nogal bemoedigend allemaal!
Een voor een worden we geroepen na een poosje. We worden gefouilleerd en geboeid en krijgen allen een papieren zak mee met een fles water en wat fruit. “Voor de reis”, zegt de bewaarder wanneer hij me de zak overhandigt. Vervolgens worden we begeleid naar een kantoor waar we ons uit moeten schrijven, Busto bajes is niet langer meer mijn thuis!
De volgende keer:
Na te zijn “uitgeschreven” bij de Busto Arsizio gevangenis worden we in bussen gestopt en vervolgen we onze weg naar “Malpensa-airport”, daar waar de nachtmerrie begon… Op naar Sardinië