ZOETERMEER (ZH) – Vervolg van deel 34
“Kalm blijven Frank, we zitten allemaal in het zelfde schuitje! Ook ik wacht op mijn transfer, dit zag ik ook niet aankomen!”, hoor ik John zeggen wanneer we beide apart in een hok van het transport worden opgesloten. Met mijn handboeien weer veel te strak om mijn polsen staar ik weer verslagen en teleurgesteld voor me uit. Wat gaat de komende periode me nu weer brengen…
Een korte rit volgt, voor we het weten staan we stil op het vliegveld. Mijn eindstation een jaar daarvoor op veertien november. Nu precies een jaar en een maand later sta ik hier weer! Een onbehaaglijk gevoel krijg ik ervan in mijn maag en hele lijf. Maar er is een verschil nu. Een jaar terug voelde ik me totaal verslagen en verward, nu sta ik hier weer met twee lotgenoten die ik inmiddels vrienden durf te noemen.
Na een lange wachtperiode worden we uiteindelijk voorgereden naar het vliegtuig dat op ons wacht. Het is een normaal doch flink passagiers vliegtuig van Alitalia, onze “Con Air”. Ruim tweehonderd gedetineerden met het dubbele aantal bewaarders gaan er mee op deze vlucht. We zullen als eerste richting Sicilië vliegen waar we landen op Catania, om vervolgens naar Sardinië te vliegen waar we landen in het noorden op Olbia-Airport. Al met al neemt de gehele reistijd flink wat uren in beslag wanneer je nagaat dat we om vijf uur in de ochtend werden gewekt en pas rond zes uur landen in Sardinië, en dan zijn we er nog niet!
Wederom worden we in bussen gestopt met traliehokken, dit maal voor twee personen. John zit gelukkig naast me. Santos zit voor ons. Voor we uiteindelijk vertrekken moeten we weer enorm lang wachten omdat er bagage zoek is. Maar als we dan vertrekken hebben we nog geen idee wat ons te wachten staat.
Omdat wij nog langs allerlei gevangenissen moeten om steeds een lichting uit te laden zullen we onze eindbestemming, Isili, pas bereiken rond middernacht. Dat is dus nog een rit van bijna zes uren!! WTF?! Santos word ziek tijdens de rit en kotst meerdere papieren zakken vol, voor hem is dit een rit naar de hel! En daar belanden we ook uiteindelijk lijkt het. Want wanneer we eindelijk arriveren bij “Casa Reclusione Isili”, ontdekken we dat we honderd jaar terug in de tijd gaan.
Een oud slot uit de negentiende eeuw lijkt het wel, met een eigen begraafplaats! Naast het oude gebouw ligt gewoon een kerkhof, over gekwelde zielen gesproken die daar moeten ronddwalen! Dan hoor ik vertellen dat ze in Italië de gedetineerden begraven met handboeien op de kist, wanneer ze sterven voor hun straf ten einde is…hoe luguber. Als de straf erop zit worden dan pas de handboeien verwijderd.
De bewaarders vertellen dat de verwarming is uitgevallen en dat we daarom veel extra dekens mogen meenemen om onder te slapen. Oh mijn god, kan het erger? Ja dat kan! Want we komen uiteindelijk terecht in een cel met, in totaal, vijftien personen!! HELP! Maar het fijne van alles is wel dat ik met twee vertrouwde mensen zit, John en Santos.
Santos heeft wat gekregen tegen zijn ziekteverschijnsel en valt in diepe slaap terwijl John en ik tot diep in de nacht met elkaar fluisteren over de gehele dag. We zijn al bijna vierentwintig uur wakker en onze ledematen doen zeer, maar slapen onder deze omstandigheden en emoties gaat ons beide niet echt lukken…
De volgende keer:
De kennismaking met de andere medegedetineerden verloopt stroef en ik moet al meteen een Tunesiër van een Dominicaan afsleuren. De toon is meteen gezet…