ZOETERMEER (ZH) – Vervolg van deel 38
“Frank er is een klein probleem, hopelijk kunnen we dat gezamenlijk oplossen”, zegt Paul tegen me wanneer ik met de Capo Posto voor zijn cel sta. In feite stond ik te popelen om van cel te wisselen vanwege de commotie in die van mij. Maar hoe graag Paul mij ook wil verwelkomen bij hem in zijn cel, er is weerstand van binnen uit. Die weerstand kwam van, hoe ironisch, mijn naamgenoot… Frank.
Hoe vreemd is het als je je niet bezighoudt met discriminatie vanwege huidskleur, simpelweg omdat je kennissen en vrienden hebt van alle soorten komaf. Zelfs kinderen hebt die halfbloed zijn. Dat je ineens voor het eerst te maken krijgt met het feit dat je geweigerd word vanwege je huidskleur. Omdat ik blank ben, heeft Frank moeite met me blijkt dus. Voor alles is blijkbaar dus een eerste keer.
“Misschien kan je zelf proberen hem te overtuigen. We hebben al woorden gehad zojuist toen ik meldde dat jij erbij zou komen. Maar ik kan niet als enige dat besluit nemen”, zegt Paul teleurgesteld. Ook de Capo staat er ongeduldig bij en vraagt wat de bedoeling is. Wanneer hij zijn autoriteit wil laten gelden door te melden dat hij besluit dat ik erbij mag ontstaat er hevig tumult. Nigeriaanse Frank laat niet zomaar over zich heen lopen en begint een scene te trappen van jewelste.
“Capo per favore, laat mij alstublieft even alleen hier om de jongen tot kalmte te manen en laat me proberen hem ervan te overtuigen dat ik nog zo slecht niet ben”, zeg ik kalm tegen de Capo die rood aanloopt van woede en frustratie. Hij geeft me zijn toestemming en loopt geïrriteerd weg. Dit geeft de nodige rust en ruimte en ik wend me tot deze grote Nigeriaan.
“Luister nou es, het is slechts een kwestie van tijd wanneer er een nieuwe lichting gevangenen komt. Overal waar plek vrij is zal er dan iemand bij komen. Wat ga je daar aan willen doen? Geloof me dat je aan mij een betere zult hebben dan aan een autoritaire Italiaan die jullie het leven hier zuur zal maken… denk daar maar es over na!”, zeg ik Frank vanachter de traliedeur.
Zijn blik veranderd ineens van verhit naar bedenkelijk. Tja, dat ziet hij niet zitten natuurlijk. Maar uiteindelijk na een heel vragenvuur en beloften van mijn kant schikt hij in. De overige celgenoten hadden trouwens al aangegeven dat ik welkom was. En zo verhuisde ik uiteindelijk naar deze cel. En zoals alles vaak loopt zoals het moet gaan werden er in korte tijd twee celgenoten verplaatst naar een andere gevangenis dichtbij. Zodoende gebeurde het op zeer korte termijn dat eerst John en kort daarna ook Santos uiteindelijk hun entree maakten in “mijn cel”.
Het voelde direct heel veilig en vertrouwd om omringd te zijn met mensen die ik al geruime tijd ken. Ook Paul was zeer content en praatte graag met me, zij het wel in het Engels vanwege respect voor de anderen natuurlijk. Maar buiten praatten we vrijuit in het Nederlands. Dit was voor het eerst dat ik me, ondanks de omstandigheden , vaak op mijn gemak voelde. Maar dat duurde niet echt al te lang…
De volgende keer:
“De Broejn, devi andare via! pak je spullen snel want je wordt zo direct over gebracht naar Rome”. Moeilijk kan ik het bevatten, maar eindelijk is het dan zover dus. Ze brengen me naar Rome om uiteindelijk te worden overgebracht naar Nederland!