ZOETERMEER (ZH) – Vervolg van deel 6
“Hey ragazzo, non vuoi mangiare?!”, hoor ik zeggen terwijl iemand me wakker maakt. Het is de oudere Paraguayaanse man uit mijn cel. Nou, ik heb inmiddels inderdaad behoorlijk trek. Hij zegt dat ik bijna 24 uur aan één stuk door geslapen heb. Althans, dat is wat ik er voor zover uit kan begrijpen. Zoekende naar mijn oriëntatie, die ik even kwijt ben, realiseer ik me ineens weer wat er gebeurd is; de brief!
“Wat hebben ze me in vredesnaam gegeven?!”, vraag ik de oude man in handen en voeten taal. “Xanax. Una dose decente.”, is het antwoord. “Dat delen ze hier uit alsof het snoepjes zijn”, lacht hij. Nú begrijp ik wat er ‘s morgens, ‘s middags en ‘s avonds wordt uitgedeeld aan de traliedeuren en waar ze zo ongeduldig op staan te wachten; Xanax! Buiten de deuren van de gevangenis en hier bij ons in Nederland en wellicht ook in vele andere landen is dit een middel dat beperkt wordt uitgeschreven omdat de kans op verslaving erg groot is. Dit ben ik later dankzij correspondentie te weten gekomen toen ik familie vroeg om mij een kopietje te sturen met de omschrijving van het product. En hier krijg je het dus gratis en indien gewenst drie maal per dag!?
Nog steeds dizzy van het toegediende goedje strompel ik mijn bed uit om wat te eten. “C’è la pasta!” zegt de man opgetogen. Nou, wat een verrassing. Het zou het begin zijn van een langdurige periode pasta en minestra, bij ons ook wel bekend als ‘minestronesoep’. Maar hey, ik had na al die commotie en diepe, lange slaap zoveel trek dat ik zelfs de left-overs van mijn celgenoten met gulzigheid op at.
“Domani e’giorno di lavandaria, non si deve lavare i tuoi vestiti?!’’. Tja, daar heeft hij wel een punt want mijn kleding bestaat weliswaar uit een mooi zwart Armani shirt en dure Diesel jeans maar die draag ik al sinds ik binnen gebracht werd. Inmiddels begin ik me zelf inderdaad te ruiken en hij ongetwijfeld ook dus ik denk wel dat die arme man het toch enigszins uit eigenbelang aanroerde.
Nu heb ik eigenlijk wel een probleem want ik heb niks anders dan zomerkleding bij me omdat ik vanuit het warme Zuid-Amerika kom. En hier in Italië in november is het al aardig frisjes, dus wat nu? “Non ti preoccupare”, zegt de man lachend. Ja, hoezo ‘niet druk maken’? Als ik het afgeef morgen heb ik niks meer! Maar dan begrijp ik ineens uit zijn gebaar dat hij een joggingbroek en een trui voor me heeft waarna ik gerustgesteld ben. “Grazie signore”, bedank ik hem op mijn beste Italiaans.
“Lavandaria Ragazzi?!”, hoor ik een lange Ghanees vragen. Op dat moment kon ik nog niet weten dat deze man later een van mijn beste maatjes zou worden. “Are you sure you don’t wanna wash these clothes yourself?”, vraagt hij, nadat de Paraguayaan hem heeft uitgelegd dat “Il Olandese” ook Engels spreekt. Waarom zou ik ze zelf gaan wassen? En hoe dan? “I don’t see what you mean”, antwoord ik. Hij haalt zijn schouders op, neemt mijn kleding aan en loopt door naar de volgende cel. Het zou mij snel genoeg duidelijk worden waarom hij me deze vraag stelde…
De volgende keer:
“De Broejn, abbiamo trovato un altro posto meglio”. Eindelijk! Ik mag verhuizen naar een andere cel! “Maar mijn kleding dan? Die is net opgehaald”, zeg ik. “Geen zorgen, we laten het naar de andere afdeling brengen zodra het klaar is”, is het antwoord. ‘’Nou het zal mij benieuwen’’, dacht ik, maar ik mocht eindelijk naar een betere plek.