ZOETERMEER (ZH) – Vervolg van deel 37
“Als jij nu niet heel snel dat andere programma aan zet wat we zaten te kijken…”,veel verder komen de woorden van Rachid niet omdat ze worden gesmoord met een kreet van pijn en schrik, want ik smijt uit woede en irritatie de afstandsbediening in zijn gezicht. Voor hij beseft wat er precies gebeurd sta ik voor hem en ontdekt hij dat ik toch wel haast twee koppen boven hem uitsteek.
“Okey, wat is hier aan de hand?” horen we de “Capo Posto” zeggen, toevallig komt net de avondploeg van bewaarders aan om de koppen te tellen. Een zestal met de Capo als hoofd leidinggevende staat ineens binnen, over goede timing gesproken. Want dit is al de tweede keer sinds we hier zijn beland dat er spanningen zijn in deze cel. Maar wat wil je ook? Vijftien mannen van verschillende afkomst, tradities en gewoontes op een paar vierkante meter, das vragen om haantjes gedrag.
“De Broejn, kan je vertellen wat er aan de hand is?”, wordt me gevraagd en ik antwoord dat het niks is wat niet opgelost kan worden. “Kom jij morgenvroeg tijdens de eerste lucht eens even bij me langs op kantoor, zodat ik je persoonlijk kan spreken ok?”, zegt hij nog voordat hij weg loopt en kijkt me aan met een geruststellende blik. Wat zou hij van me willen is wat ik me afvraag. Maar dat ontdek ik morgen wel bedenk ik me.
Santos en John komen naar mijn bed om hun mening met me te delen, ”Frank jongen, wat is er met jou aan de hand dat je zo reageert? Dit gaat niet goedkomen hoor, wellicht kan je beter verhuizen naar een andere cel. Je hoeft echt niet voor ons te blijven en je steeds miserabel voelen. Het is goed zo”. John adviseert mij om de rest van de avond maar mijn muziek af te spelen en te kalmeren. Zo val ik in slaap tot ik even later wordt wakker geschud door Rachid.
“Het spijt me van eerder vanavond, ik wil je daarom als eerste een hand geven en een beter 2013 te wensen”. Excuses die ik aanvaard en met gelijke gelukwensen beantwoord, ook al weet ik dat er iets kapot is wat niet zomaar veranderen zal. De anderen komen ook een voor een de beste wensen brengen en als laatste omhels ik John en Santos die nog even blijven kletsen voor we besluiten te gaan slapen.
De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker. De hele nacht heb ik liggen malen om van alles. Wat zouden mijn kinderen en familie nu aan het doen zijn? Zouden ze me net zo missen als ik hen? Hoe kan je elkaar een gelukkig Nieuwjaar wensen als je weet wat de vooruitzichten zijn? Wanneer ik vrij kom is het alweer bijna Oud & Nieuw. Op dit soort momenten voel ik me echt enorm eenzaam en verloren. Maar goed, veranderen kan ik het niet behalve dan mijn mindset. Dus besluit ik maar snel te gaan douchen voor de eerste lucht begint. De Capo verwacht mij zo op zijn kantoor. Hopelijk komt hij met een oplossing…
De volgende keer:
Wanneer ik binnen treed in het kantoor van de Capo posto wijst hij al met zijn vinger op zijn computerscherm. “Deze naam is het zeker die daar de sfeer verziekt toch?”, en ik zie dat hij inderdaad de juiste persoon aanwijst. “Als er een cel is waar je mee wil of kan ruilen, zeg het maar en ik regel het meteen!”. Laat ik er nu net eentje weten…