ZOETERMEER (ZH) – Vervolg van deel 24
“Hey schatje, ik ben me rot geschrokken toen Tilly me vertelde waar je nu zit! Ik heb vaak aan je gedacht en ik had je al vaker geprobeerd te berichten. Maar ik hoorde niks meer. Hou je het een beetje vol daar?“
Mijn hart maakt een sprongetje als ik deze woorden lees van de brief die ik zojuist heb ontvangen. Want hij is van een bijzondere vriendin, de vrouwelijke versie van mijzelf zoals ik haar vaak zag. Het is een brief van mijn lieve Soraya…
Zag… dat klinkt verkeerd , alsof het verleden tijd is. Zo voelt het niet voor mij en zo zal het nooit voelen. Maar helaas zal ik het haar zelf niet meer kunnen zeggen. Behalve in mijn gedachten, wetende dat zij het voelt. Daar waar ze nu is. Want Soraya heeft ons te vroeg verlaten dit jaar.
Op de verjaardag van mijn peetzoon Jamey verloren wij Soraya. Wat vertelde ik enthousiast over deze schat, nadat ik haar eerste brief ontving die dag in Busto Arsizio. Wat voelde ik de magie van brieven met hun liefde en steun. Brieven die ik nu nog steeds kan lezen en die nog tastbaar zijn. De emoties die erbij komen kijken als ik de geschreven woorden weer lees, opnieuw en opnieuw.
En terwijl ik dit schrijf en jullie dit vertel, spelen mijn herinneringen een film af in mijn hoofd. Zo ga ik terug naar die ontmoeting en de chemie die er duidelijk was. Mijn nicht Tilly die een vriendin bleek te zijn van deze schat van een meid. Deze meid die me betoverde met haar gelijkwaardige energie. Wat waren we aan elkaar gewaagd en tegelijkertijd zo vrijgevochten en gesteld op onze vrijheid.
Vrijheid…een groot goed! Meer dan ooit tevoren hecht ik waarde aan de vrijheid. Die naast Gezondheid en Liefde een van de drie belangrijkste pijlers in het leven zijn. Zo schreef mijn lotgenoot Joseph Oubelkas daar inmiddels een tweede bestseller over. Maar die behoefte aan vrijheid, vrij zijn…dat is altijd kenmerkend geweest voor mij. Zo ook voor Soraya.
Maanden zagen of hoorden we elkaar dan niet. Om vervolgens spontaan onverwachts een telefoontje te krijgen van haar. “Ik mis je, wanneer zie ik je weer eens om lekker slap te ouwehoeren?”, zei ze dan. Meestal ging er wel meer dan een uur voorbij voordat ze ophing.
Ik mis jou ook Soraya! We hadden vanaf die eerste brief regelmatig contact. Jouw plannen om een wereldreis te maken stemden ons beide enthousiast. En eenmaal weer terug van die reis had je je voorgenomen om me alles persoonlijk te vertellen wanneer je mij zou zien. Teveel om op te schrijven namelijk!
Die dag dat ik langs je huis reed en een foto appte van waar ik was, precies voor je flat. “Aaaah, lieverd ben je nu daar? Sorry, ik ben nog aan het werk. Maar we plannen gauw iets ok?”, appte je terug.
Allerlei kansen lieten we voorbij gaan, wetende dat het geen probleem was. Alle tijd van de wereld hadden we immers, toch? Zelfs mijn dagdetentie was vrijwel om de hoek, bij de koepel in Arnhem. Nee, het moest bijzonder worden. We wilden er een avond voor uitkiezen waar we alle tijd voor elkaar hadden, al duurde het een heel weekend.
De klap kwam dus enorm hard aan toen ik geconfronteerd werd met de keiharde realiteit, dat Soraya zo geheel onverwachts haar lichaam en deze wereld verliet. Een enorme leegte achterlatend. Mijn besef begon pas langzaam door te dringen toen Remon , haar beste vriend, mij het bevestigde. Diezelfde Remon die ik nu ook kan rekenen tot een van mijn vrienden, evenals Anna Dena en Wanda.
Met Wanda heb ik nu een bijzondere connectie vanwege dat haar man als Caribiniere al regelmatig mijn gevangenis bezocht ten tijde van mijn straf aldaar. Zonder dat we toen ooit van elkaar gehoord of vernomen hadden. Soraya verbindt mensen met elkaar zelfs als zij er niet meer bij is.
Namens Wanda condoleerde ik de familie van Soraya op de dag van haar afscheid. Nu ontmoette ik haar ouders en zus Vanessa ook meteen voor het eerst. Hoe onfortuinlijk de situatie dan ook was. Monique, mijn beste vriendinnetje, vergezelde mij die dag. Een regenachtige dag. “Zelfs de hemel huilt om jou Prinses”, liet ik die dag als bericht achter op Facebook.
Maar iedereen moet het gemerkt hebben, dat wonderlijke moment. Want op het moment dat zij op haar laatste rustplaats arriveerde brak ineens de zon door de wolken en bracht die sombere dag een moment van helderheid en licht. Het was een kort moment want kort erna sloten de wolken weer en bleef het de rest van de dag somber.
Voor mij was dat een teken van Soraya, haar manier om afscheid te nemen. Zoals wij van haar gewend waren, gewend zijn. Als een zonnetje die iedereen overspoelt met haar sprankelende energie. Mijn hart vult met warmte als ik aan je denk schat.
Dit verhaal is een eerbetoon aan mijn bijzondere vriendin, mijn schat, Soraya Belgers. Omdat ik weet dat ze dit meekrijgt. Om haar en haar dierbaren te laten weten wat ze voor mij betekend heeft en zal blijven betekenen. Het doet me verdriet dat ik onze voornemens niet uit mocht voeren. Vandaar speciaal ter ere van Soraya deze geschreven woorden. Zodat het hopelijk door velen die haar niet kenden duidelijk zal zijn hoeveel ik om haar geef, hoe bijzonder ze is.
Herman, Rosa en Vanessa Belgers ik hoop dat ik jullie een beeld heb kunnen schetsen wat Soraya en ik deelden aan vriendschap en compassie. Ik dank jullie dat ik dit voor haar en jullie mocht doen, zo ook mijn dank aan haar beste maatje en beschermengel Remon. In herinnering houden we haar spirit in leven….Liefs Frank x
De volgende keer:
Op dezelfde wijze als vandaag zal ik een editie wijden aan een dierbare vriend waarmee ik correspondeerde ten tijde van mijn detentie. Mijn volgende column gaat over mijn vriendschap met de omstreden Henk Orlando Rommy a.k.a. De Zwarte Cobra.