Image may be NSFW.
Clik here to view.
ZOETERMEER (ZH) – “So nice to meet you Frank”, zegt Marcio wanneer ik me aan hem voorstel op de luchtplaats. Het is een heerlijke temperatuur inmiddels in de maand April. Ruim vier maanden nadat ik hier terecht ben gekomen. Marcio is een personal trainer uit Rio de Janeiro en heeft zijn Engelse taal geleerd tijdens zijn zesjarig verblijf in Los Angeles. “Likewise Marcio”, zeg ik hem enthousiast.
Als ik de balans opmaak wanneer ik even later terugkom in mijn cel, merk ik op hoeveel nieuwe interessante mensen ik inmiddels al heb ontmoet. Isy, Mario , Marcio en inmiddels vele anderen van verschillende komaf. De verbroedering tussen de mannen hier binnen is vele malen anders dan wat we van buiten gewend zijn.
Buiten is het ieder voor zichzelf, althans zo lijkt het vaak. Dat merk ik tenminste zelf wel enorm. Hier beseffen we met z’n allen dat we allemaal in dat zelfde schuitje zitten. Beroofd van onze vrijheid. Verborgen voor de buitenwereld waar alles zo vanzelfsprekend is. Ver weg van onze dierbaren die we normaal gesproken zo eenvoudig dicht bij ons hebben. Dat alles wat we missen is tegelijk wat we delen met elkaar. We zijn hier binnen gelijk. Of je nu blank, zwart, geel of voor mijn part groen bent. Rijk of arm, we zijn hier binnen allemaal gelijk. Opgesloten en eenzaam.
Marcio was net nieuw binnen dus. En hij blijkt schuin tegenover ons te zitten. Mijn vriend en celgenoot Isy mag hem ook direct. Wellicht omdat hij bewondering heeft voor anderen die ook graag bezig zijn met fitness en bodybuilding. Hij besluit voor ons te gaan koken wat we allemaal inmiddels het liefste eten : FUFU!
Eerder beschreef ik al eens wat Fufu voor gerecht is. Vooral in West-Afrika is het een favoriet gerecht. Maar inmiddels voor mij, als nieuwsgierige mutli-culti-Nederlander, ook een favoriet!! Isy loopt naar de traliedeur en roept Marcio. “Fratello Marcio!! Schuif eens een plastic bakje van jou naar me toe over de gangvloer, we gaan je wat te eten bezorgen!”, roept Isy opgetogen. Direct staat onze Brasil broeder aan de deur en schuift vanuit zijn plaats een plastic bak onze kant op.
Met de bezemsteel haken we het achter het bakje wat iets te ver van ons af ligt en trekken het onze kant op. Dat laat tevens zien hoe we met de andere cellen communiceren. Want op dezelfde wijze gooien we propjes papier naar elkaar toe. Eenmaal gevangen dan vouwen we het open en lezen we de boodschap die we voor elkaar hebben. Allemaal zaken die mij achteraf nog steeds een warm gevoel geven van broederschap. Verbroedering zoals ik het nooit eerder zag buiten en daarna ook nooit meer zal zien.
“Frank! Brother are you awake?”, dat is Marcio die ons roept. Wanneer ik van mijn bed af kom en naar de deur loop zie ik hem staan met een grote smile op zijn gezicht. Hij oogt happy ondanks ons lot. Maar ik weet wat hij voelt. Want ik voelde het precies zoals hij. Die eerste keer dat ik geconfronteerd werd met de compassie die we hier als vreemden met elkaar delen. Die broederliefde en het respect wat daarbij hoort. Dat is het mooie wat ik nooit zal vergeten van deze nachtmerrie.
De volgende keer:
“Marcio is echt een goede jongen he Frankie? Hij kwam me persoonlijk bedanken voor het lekkere voedsel wat we voor hem bereid hadden. “Dat doet me echt goed, het motiveert me enkel en alleen maar om vaker te koken voor hem en de anderen”,zegt Isy met zijn ogen vol blijdschap. Maar vanavond is het mijn beurt om te koken besluit ik.